Αιώνια περπατώ σ’ αυτές τις ακτές,
ανάμεσα στον αφρό και την άμμο.
Η παλίρροια τα ίχνη μου θα σβήσει,
ο άνεμος τον αφρό θα σκορπίσει,
όμως η θάλασσα κι η ακτή θα μένουν’
Αιώνια.
[…]
Δεν μπορεί κανείς να φτάσει στην ανατολή,
αν δεν πάρει το μονοπάτι της νύχτας.
[…]
Το σπίτι μου μου λέει: “Μη φύγεις, γιατί εδώ
κατοικεί το παρελθόν σου”.
Και ο δρόμος μού λέει: “Έλα, κι ακολούθησέ με,
γιατί εγώ είμαι το μέλλον σου”.
Κι απαντώ στο σπίτι μου και στον δρόμο: “Δεν
έχω ούτε παρελθόν, ούτε μέλλον. Γιατί, αν παραμείνω
εδώ, θα υπάρχει φυγή στην παραμονή μου.
Κι αν φύγω, θα υπάρχει παραμονή στην φυγή μου.
Μόνο ο θάνατος κι η αγάπη αλλάζουν όλα τα πράγματα”.
[…]
Εφτά φορές έχω περιφρονήσει την ψυχή μου:
την πρώτη, όταν την είδα ν’ αδρανεί,
εκεί που θα μπορούσε να κερδίσει ύψος.
Τη δεύτερη, όταν την είδα να κουτσαίνει
μπροστά στους σακατεμένους.
Την τρίτη, όταν είχε να επιλέξει ανάμεσα στο
εύκολο και το δύσκολο και επέλεξε το εύκολο.
Την τέταρτη, όταν διέπραξε ένα λάθος και
παρηγορήθηκε επειδή κι οι άλλοι κάνουν λάθη.
Την πέμπτη, όταν υπέμεινε λόγω αδυναμίας,
και απέδωσε την υπομονή της στη δύναμη.
Την έκτη, όταν περιφρόνησε την ασχήμια ενός προσώπου,
Αγνοώντας ότι ήταν μία από τις δικές της μάσκες.
Και την έβδομη, όταν έψαλλε έναν ύμνο λατρείας,
και το θεώρησε αυτό υπεροχή.
[…]
Ο νους μας είναι σφουγγάρι κι η καρδιά μας ρυάκι.
Δεν είναι περίεργο που οι πιο πολλοί επιλέγουμε
να απορροφάμε αντί να ρέουμε;
[…]
Η μοναχικότητά μου γεννήθηκε όταν οι άνθρωποι
επαίνεσαν τα φλύαρα ελαττώματα μου
και κατηγόρησαν τις σιωπηλές μου αρετές.
[…]
Όταν η Ζωή δε βρίσκει έναν τραγουδιστή να υμνήσει την καρδιά της,
δημιουργεί έναν φιλόσοφο για να εκφράσει την σκέψη της.
[…]
Κύματα λέξεων αιώνια μας καλύπτουν,
αλλά ο βυθός μας αιώνια σιωπά.
Kahlil Gibran, “Άμμος & Αφρός”