[…]
Τίποτα δεν ζει για πάντα, αδελφέ, και τίποτα δεν διαρκεί για πάντα.
Κράτα αυτό στο μυαλό σου και αγαλλίασε.
Η ζωή μας δεν είναι ένα παλιό βάρος,
η πορεία μας δεν είναι το μοναδικό μακρύ ταξίδι.
Ένας μόνο ποιητής δεν τραγουδάει ένα μόνο τραγούδι.
Το άνθος μαραίνεται και σβήνει’
μα εκείνος που κρατάει το άνθος
δεν πρέπει να το θρηνεί για πάντα.
Αδελφέ, σκέψου αυτό και αγαλλίασε.
Σε μια απόλυτη παύση γίνεται τέλεια η μουσική!
Η ζωή πάει προς τη δύση της,
για να βυθιστεί στις χρυσαφιές σκιές.
Η αγάπη πρέπει να πιει οδύνη και να ξαναγεννηθεί
στα ουράνια των δακρύων.
Αδελφέ, σκέψου αυτό και αγαλλίασε.
Τρέχουμε να μαζέψουμε λουλούδια,
για να μην τα κόψουν οι περαστικοί άνεμοι.
Βράζει το αίμα μας και φωτίζει τα μάτια μας
να κλέψουμε φιλιά που θα χάνονταν αν καθυστερούσαμε.
Η ζωή μας και οι πόθοι μας καραδοκούν,
γιατί ο χρόνος χτυπάει την καμπάνα του χωρισμού.
Αδελφέ, αυτό σκέψου και αγαλλίασε.
Η ομορφιά είναι γλυκιά, γιατί στροβιλίζεται
στον ίδιο φευγαλέο ρυθμό με τις ζωές μας.
Η γνώση είναι πολύτιμη για μας, γιατί ποτέ
δεν θα’χουμε το χρόνο να την ολοκληρώσουμε.
Τα πάντα γίνηκαν και τελείωσαν
στον αιώνιο Παράδεισο.
Αλλά τα γήινα λουλούδια της χίμαιρας
μένουν πάντα φρέσκα από το θάνατο.
Αδελφέ, αυτό σκέψου και αγαλλίασε.
[…]
Rabîndranâth Tagore, “Ο Κηπουρός (1915)”