Στον ξύπνιο τους μου λένε:
“Εσύ κι ο κόσμος σου δεν είστε παρά ένας κόκκος άμμου στην απέραντη ακτή μιας απέραντης θάλασσας”.
Κι εγώ τους απαντώ στο όνειρό μου:
“Εγώ είμαι η απέραντη θάλασσα και κάθε κόσμος, δεν είναι παρά ένας κόκκος άμμου στην ακτή μου.”
[…]
Η πρώτη σκέψη του Θεού ήταν ένας άγγελος.
Η πρώτη λέξη του Θεού ήταν ένας άνθρωπος.
[…]
Είμαστε πτερόεντα, περιπλανώμενα και γεμάτα προσδοκίες πλάσματα, χιλιάδες μύρια χρόνια, πριν η θάλασσα κι ο άνεμος στο δάσος μάς χαρίσουν τις λέξεις.
Τώρα, πώς να εκφράσουμε την αρχαιότητα των ημερών μέσα μας, με τους ήχους μόνο του χθες μας;
[…]
Χθες μόλις, νόμιζα πως είμαι ένα θραύσμα, που τρέμει άρρυθμα στη σφαίρα της ζωής.
Τώρα γνωρίζω πως εγώ είμαι η σφαίρα, κι όλη η ζωή, θρυμματισμένη, ρυθμικά μέσα μου κινείται.
[…]
Η ανθρωπότητα είναι ένας ποταμός φωτός που κυλάει από το άχρονο προς την αιωνιότητα.
[…]
Όταν ανείπωτες ευλογίες λαχταράς, κι όταν
θλίβεσαι χωρίς τον λόγο να γνωρίζεις, τότε πράγματι
ωριμάζεις μαζί με όλα όσα ωριμάζουν, και
προς τον ιδανικό σου εαυτό εξυψώνεσαι.
[…]
Το αληθινό είναι σιωπηλό.
Το επίπλαστο, φλύαρο.
[…]
Αν πραγματικά άνοιγες τα μάτια σου να δεις,
τη μορφή σου θα έβλεπες σε όλες τις μορφές.
Κι αν άνοιγες τα αυτιά σου να αφουγκραστείς,
τη φωνή σου θα άκουγες μέσα σε όλες τις φωνές.
[…]
Χρειάζονται δύο για να αποκαλυφθεί
η αλήθεια: ένας για να την ξεστομίσει κι ένας για να
την κατανοήσει
[…]
Αν υμνήσεις την ομορφιά, ακόμα και μόνος,
στην καρδιά της ερήμου, θα βρεις κάποιον να σε
ακούσει.
[…]
Η ποίηση είναι σοφία που μαγεύει την καρδιά.
Η σοφία είναι ποίηση που τραγουδά στο μυαλό.
Αν μπορούσαμε να μαγεύουμε την καρδιά
του ανθρώπου και, την ίδια στιγμή, να τραγουδάμε
στο μυαλό του, τότε αυτός θα ζούσε πραγματικά
στη σκιά του Θεού.
[…]
Υπέροχος υμνωδός είναι αυτός που υμνεί τις
σιωπές μας.
[…]
Η έμπνευση πάντα θα τραγουδά. Η έμπνευση
ποτέ δε θα εξηγεί.
Kahlil Gibran, “Άμμος & Αφρός”