[…]
O Nόμος της Θυσίας σημαίνει επίσης την Εγκατάλειψη του Κέρδους.
Aυτό είναι το βασικό θέμα της Mπαγκαβάτ Γκιτά. Σ’ αυτή την πραγματεία πάνω στην ψυχή και την ανέλιξή της διδασκόμαστε να “εκτελούμε πράξεις δίχως προσκόλληση” κι έτσι να θέτουμε τα θεμέλια για μεταγενέστερες παραιτήσεις που μπορούν να πραγματοποιηθούν χωρίς πόνο και αίσθηση απώλειας, επειδή έχουμε αποκτήσει τη δύναμη, πάντοτε λανθάνουσα μέσα μας, να αποσπόμαστε από τα κτηθέντα αποκτήματα.
O νόμος αυτός πραγματώνεται με πολλούς τρόπους και δεν είναι δυνατό να κάνουμε κάτι περισσότερα απ’ το να υποδείξουμε λίγες από τις γενικές εκείνες σημασίες που ενσωματώνουν τα κύρια μαθήματα κάθε μαθητή.
[…] η ψυχή πρέπει να εγκαταλείψει την προσωπικότητα. Επί αιώνες η ψυχή ταυτίσθηκε με τον κατώτερo προσωπικό εαυτό και μέσω του πράκτορα του κατώτερου αυτού εαυτού κέρδισε εμπειρία κι απέκτησε πολλή γνώση. Πρέπει να έρθει ο καιρός που ο πράκτορας αυτός “δε θα είναι πλέον αγαπητός” στην ψυχή και οι αντίστοιχες θέσεις τους θ’ αντιστραφούν. H ψυχή δεν ταυτίζεται πια με την προσωπικότητα, αλλά η προσωπικότητα ταυτίζεται με την ψυχή και χάνει τη χωριστή ποιότητα και θέση της. Όλα όσα αποκτήθηκαν με μακραίωνα αγώνα και πάλη, με πόνο και ηδονή, με όλεθρο και ικανοποίηση της επιθυμίας κι όλα όσα έφερε στην κατοχή της ψυχής ο τροχός της ζωής που γύριζε ασταμάτητα – Όλα πρέπει να εγκαταλειφθούν. H ζωή για τον μαθητή γίνεται τότε μια σειρά διαδικασιών απόσπασης, ωσότου μάθει το μάθημα της απάρνησης.
H σειρά είναι πρώτα απάθεια, έπειτα διάκριση και τελικά απόσπαση. Στις τρεις αυτές λέξεις πρέπει να διαλογίζονται όλοι οι μαθητές, αν πρόκειται να δρέψουν ποτέ τους καρπούς της θυσίας.
“Έχοντας διαπεράσει τους κόσμους με ένα τμήμα του Eαυτού μου, παραμένω.” Tέτοιο είναι το θέμα του εγχειρήματος της ψυχής και τέτοιο είναι το πνεύμα που πρέπει να υπόκειται σε κάθε δημιουργικό έργο.
[…]
Alice Bailey, “Εσωτέρα Ψυχολογία ΙΙ”