[…]
Τη στιγμή της Πανσελήνου του Ιουνίου κάθε χρόνο η αγάπη του Θεού, η πνευματική ουσία του ηλιακού πυρός, προσεγγίζει το ανώτατο σημείο της έκφρασής της. Το επιτυγχάνει με τη μεσολάβηση της Ιεραρχίας, του μεγάλου αυτού ομίλου ψυχών που υπήρξε πάντοτε ο θεματοφύλακας της αρχής του φωτός, της φωτισμένης αγάπης και που πάντοτε – ανά τους αιώνες – εστιάζει την προσοχή της πάνω στη φυλή των ανθρώπων, όταν η πνευματική επιρροή είναι στο κορύφωμά της. Το κάνει μέσω ενός από τους μεγάλους Υιούς του Θεού.
Η Πανσέληνος του Ιουνίου 1943 είδε αυτή τη διάχυση της θείας αγάπης να φθάνει την ύψιστη έκφρασή της όλων των εποχών και το σημείο επίτευξης που είναι για τον ιδιαίτερο αυτόν Υιό του Θεού, το ύψιστό Του επίσης. Αυτός είναι ο Νόμος. Όταν ένας ενσωματωμένος Χριστός σε χρόνο και χώρο φθάνει τον στόχο της επίτευξής Του, έρχεται σ’ Αυτόν η αναγνώριση τον καιρό της Πανσελήνου του Ιουνίου, επειδή σ’ αυτό το ζώδιο των Διδύμων η πλήρης νίκη της ζωής πάνω στη μορφή και του πνεύματος πάνω στην ύλη κορυφώνεται και εορτάζεται.
[…]
Θιβετανός Διδάσκαλος Djwal Khul / Alice Bailey, ”Ακτίνες και Μυήσεις”
[…]
Το Φεστιβάλ της Ανθρωπότητας […] θα είναι το φεστιβάλ του ανθρώπινου πνεύματος που επιθυμεί να προσεγγίσει το Θεό, επιδιώκει να συμμορφωθεί με τη θεία βούληση την οποία επισήμανε o Βούδδας και είναι αφιερωμένο στην έκφραση της καλής θέλησης που αποτελεί την κατώτατη όψη της αγάπης την οποία επισήμανε ο Χριστός και της οποίας υπήρξε η τέλεια εκδήλωση. Θα είναι η μέρα όπου κατεξοχήν θ’ αναγνωρίζεται η θεία φύση του ανθρώπου και θα εξαίρεται η ικανότητά του να εκφράζει καλή θέληση και να εδραιώνει ορθές ανθρώπινες σχέσεις (χάρη σ’ αυτή τη θειότητα).
Αναφορικά με το φεστιβάλ αυτό μας λένε ότι σχεδόν για δύο χιλιάδες χρόνια ο Χριστός αντιπροσώπευσε την ανθρωπότητα και στάθηκε ενώπιον της Ιεραρχίας σαν ο Θεάνθρωπος, ο αρχηγός του λαού Του και “ο πρωτότοκος εν πολλοίς αδελφοίς”. Θα πρόκειται λοιπόν για μια γιορτή βαθιάς επίκλησης και δέησης’ θα εκφράζει τη βασική έφεση για τη συντροφικότητα και για την ενότητα του ανθρώπινου και του πνευματικού στοιχείου’ θα παρουσιάζει το αποτέλεσμα στην ανθρώπινη συνείδηση του έργου του Βούδδα και του Χριστού. Το Φεστιβάλ αυτό θα γιορτάζεται στην Πανσέληνο των Διδύμων.
[…]
Θιβετανός Διδάσκαλος Djwal Khul / Alice Bailey, “Τα Προβλήματα της Ανθρωπότητας”
[…]
Το Φεστιβάλ του Ιουνίου που ανήκει τόσο μοναδικά στον Χριστό και δίνει έμφαση στη σχέση Του με την ανθρωπότητα, καλύπτει στην πραγματικότητα τρεις ολόκληρες ημέρες που η καθεμιά έχει διαφορετικό βασικό τόνο:
- Τον βασικό τόνο της Αγάπης με την ιεραρχική της έννοια – ελεύθερη από συναισθηματισμό, συναίσθημα και προσωπική έμφαση – μια αγάπη που θυσιάζει και κατανοεί, που δρα με δύναμη και αποφασιστικότητα, που εργάζεται για χάρη του συνόλου κι όχι για τα συμφέροντα οποιασδήποτε ομάδας ή ατόμου.
- Τον βασικό τόνο της Ανάστασης που δίνει έμφαση στο νέο φθόγγο της ζωντάνιας, του ζώντος Χριστού κι εκείνης της “περισσής ζωής” που την έκανε εφικτή ο πόλεμος, επιβάλλοντας μια επιστροφή στις πραγματικές αξίες.
- Τον βασικό τόνο της Επαφής, μιας στενότερης σχέσης ανάμεσα στον Χριστό και στο λαό Του, ανάμεσα στην Ιεραρχία και την Ανθρωπότητα.
Η λέξη “βασικός τόνος” επιλέχθηκε εσκεμμένα και υποδηλώνει τον ήχο που προηγείται κάθε μεγάλης εισροής στο Φεστιβάλ του Μαΐου’ οι ενέργειες αυτές θα αποδεσμευθούν σε μια επίσημη τελετή σε καθεμιά από τις τρεις ημέρες. Σε κάθε τελετή ο Χριστός θα πει μόνος τη νέα Επίκληση και μετά η ενωμένη Ιεραρχία θα απαγγείλει μόνη τη στροφή, επικαλούμενη φως, αγάπη και θέληση-για-το-καλό (το καθένα σε καθεμιά απ’ τις τρεις μέρες). Εκείνοι οι μαθητές ή μυημένοι οι οποίοι συμβαίνει να ενδιαφέρονται και να παρακολουθούν τα Τρίγωνα ή το κίνημα Καλής Θέλησης, θα τα έχουν κατά νου καθώς θα λένε την πρώτη και την τρίτη στροφή και ο νέος όμιλος υπηρετών του κόσμου θα δεχθεί κάποια προσοχή όταν απαγγέλλεται η δεύτερη στροφή.
Επομένως θα εφιστούσα την προσοχή σας στο ενδιαφέρον που δείχνει η Ιεραρχία για τις εμβρυώδεις προσπάθειες στις οποίες εμπλέκεσθε και τις οποίες ξεκίνησα’ όμως θα σας τονίσω ότι η προσοχή που δίνεται δεν είναι αποκλειστική, αλλά ότι όπου συγκεντρώνονται δύο ή τρεις στο όνομα του Διδασκάλου της Ιεραρχίας, η ενέργεια θα ρέει’ ότι όπου ο στόχος είναι η καλή θέληση κι εφελκύει προσπάθεια, αδιάφορο με τη μορφή της, η ενέργεια της θέλησης-για-το-καλό θα είναι αισθητή κι ότι ο νέος όμιλος υπηρετών του κόσμου είναι πολύ μεγαλύτερη ομάδα απ’ τους λίγους που γνωρίζετε. O αριθμός του σήμερα είναι αρκετά εκατομμύρια.
Το αποτέλεσμα των επίσημων αυτών τριών ημερών επίκλησης θ’ ακολουθηθεί από μια μέρα κορύφωσης, όταν η Ιεραρχία ενωμένα και οδηγούμενη απ’ τον Χριστό θα εκφωνήσει ολόκληρη την Επίκληση, προλογίζοντας κάθε στροφή με τον κατάλληλο βασικό τόνο της, εκφωνώντας τον πάλι σε ενότητα. Αυτούς τους φθόγγους δεν μπορείτε να τους ξέρετε αλλά αν, για παράδειγμα, συγκεντρωθεί ένας πολύ μεγάλος αριθμός του νέου ομίλου υπηρετών του κόσμου, το ενωμένο τους OΜ μπορεί να προσεγγίσει τον κατάλληλο βασικό τόνο.
[…]
Θιβετανός Διδάσκαλος Djwal Khul / Alice Bailey, “Η Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας”