[…]
Πετώντας η αγάπη Σου άγγιξ’ ανάλαφρα με τα φτερά της το ηλιολούλουδό μου,
Μα ποτέ δε ρώτησε αν ήταν να παραδώσει το μέλι του.
Τα φύλλα είναι οι σιωπές γύρω στα λουλούδια που είναι τα λόγια τους.
Το δέντρο κουβαλάει τα χιλιόχρονά του σε μια μακριά μεγαλόπρεπη στιγμή.
Τα αφιερώματά μου δεν είναι για το ναό που βρίσκεται στην άκρη του δρόμου
μα για τ’ απόμερα εκκλησάκια που με ξαφνιάζουν σε κάθε καμπή.
Το χαμόγελο Σου, αγάπη μου, σαν το άρωμα ενός παράξενου λουλουδιού
είναι απλό και ανεξήγητο.
[…]
Ο αναστεναγμός της ακρογιαλιάς μάταια ακολουθάει
τ’ αεράκι που σπρώχνει το καράβι στ’ ανοιχτό πέλαγος.
[…]
Ανάεσα στις ακτές του Εμένα και Σένα
είναι ο ταραχώδης ωκεανός,
ο ίδιος ο φουσκωμένος εαυτός μου,
που ποθώ να περάσω.
[…]
Η μέρα προσφέρει στη σιωπή των άστρων
το χρυσό λαγούτο της να κουρντιστεί
για την ατέλειωτη ζωή.
Rabîndranâth Tagore, “Λαμπυρίδες”