Ο Osho μιλάει για την Αγάπη - The Rebellious Spirit - The Wild Geese and the Water - The Guest

Ο Osho μιλάει για την Αγάπη

[…]

Η αγάπη πρέπει να είναι σαν την αναπνοή. Πρέπει να είναι ένα είδος ποιότητας μέσα σου – όπου βρίσκεσαι, με όποιον κι αν είσαι, ή ακόμη κι αν είσαι μόνος, η αγάπη ξεχειλίζει από σένα συνεχώς. Το ζήτημα δεν είναι να αγαπάς κάποιον – το ζήτημα είναι να είσαι αγάπη.

Οι άνθρωποι απογοητεύονται στις εμπειρίες τους από την αγάπη, όχι επειδή κάτι λάθος έχει η αγάπη…. Τη στενεύουν σε τέτοιο βαθμό την αγάπη που δεν μπορεί να μείνει εκεί ο ωκεανός της αγάπης. Δεν μπορείς να περιέχεις τον ωκεανό – δεν είναι ένα μικρό ποτάμι΄ η αγάπη είναι όλη σου η ύπαρξη – η αγάπη είναι η θεϊκότητά σου. Πρέπει κανείς να σκέφτεται από την άποψη τού αν είναι ή όχι γεμάτος από αγάπη.

[…]

Είσαι αγάπη.

Η αγάπη δεν εξαρτάται από το αντικείμενο, είναι η ακτινοβολία της υποκειμενικότητάς σου – η ακτινοβολία της ψυχής σου. Κι όσο πιο ευρεία η ακτινοβολία, τόσο πιο μεγάλη είναι η ψυχή σου. Όσο πιο πολύ απλώνονται τα φτερά της αγάπης σου, τόσο πιο μεγάλος είναι ο ουρανός της ύπαρξής σου.

[…]

Να είσαι απλώς γεμάτος αγάπη. […] Η αγάπη σου […] θα είναι μια αύρα που σε περιβάλλει, που απλώνεται παντού΄ κι αν εκπέμπουν τόσοι πολλοί άνθρωποι την αγάπη τους, το τραγούδι τους, την έκστασή τους, όλος ο τόπος γίνεται ένας ναός. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να φτιάξεις ένα ναό. Τότε όλη η περιοχή γεμίζει από ένα νέο είδος ενέργειας και κανείς δεν χάνει κάτι – γιατί πέφτει πάνω σου βροχή η αγάπη τόσο πολλών ανθρώπων: σε κάθε έναν άνθρωπο πέφτει βροχή η αγάπη τόσου κόσμου.

[…]

Η ζωή δεν είναι παρά μια ευκαιρία για να ανθίσει η αγάπη. Αν ζεις, υπάρχει η ευκαιρία – ακόμη κι ως την τελευταία σου πνοή. Ίσως να σου διέφευγε όλη σου τη ζωή: στην τελευταία σου πνοή, την τελευταία στιγμή πάνω στη γη, αν μπορέσεις να είσαι αγάπη, δεν θα έχεις χάσει τίποτε – διότι μια και μόνο στιγμή αγάπης είναι ίση με όλη την αιωνιότητα της αγάπης.

Osho, “The Rebellious Spirit, Ομιλία #5”

Αγάπη, αλήθεια, μακαριότητα – έχουν ένα βαθύ πυρήνα: την ανάγκη να τις μοιραστείς΄ από μόνες τους δεν είναι αρκετές. Το μοίρασμα αποτελεί μέρος, δεν είναι όμως κτητικές. Ο λόγος είναι τελείως διαφορετικός. Ο λόγος είναι ότι η αγάπη δίνει βασικά ελευθερία: δίνει ελευθερία στον εαυτό, δίνει ελευθερία στους άλλους. Η αγάπη που γίνεται δεσμά δεν είναι αγάπη΄ είναι λαγνεία, ανήκει στα ζώα, δεν είναι ανθρώπινη. Η αγάπη δίνει ελευθερία, τότε γίνεται ανθρώπινη, αποτελεί όμως και τότε ένα είδος σχέσης.

Η αγάπη έχει κι άλλη μια διάσταση. Στο πρώτο είδος, η αγάπη είναι μια βιολογική ανάγκη΄ στο δεύτερο, είναι ένα ψυχολογικό μοίρασμα΄ στο τρίτο είσαι αγάπη. Στο πρώτο, πρόκειται για σχέση, για κτητικότητα΄ στο δεύτερο, σχετίζεσαι, υπάρχει φιλία, φιλικότητα΄ στο τρίτο, είσαι η ίδια η αγάπη. Η ίδια σου η ύπαρξη είναι αγάπη, ακτινοβολείς αγάπη. Μόνο τότε έχει φτάσει η αγάπη στην κορύφωση της – έχει κατορθώσει το υπέρτατο, το τελευταίο – μπορείς να το πεις αυτό θεϊκότητα.

Osho, “The Wild Geese and the Water, Ομιλία #3”

[…]

Η αγάπη είναι κατά βάση μια κατάσταση ύπαρξης΄ δεν αγαπάς, είσαι αγάπη.

[…]

H αγάπη εμφανίζεται όταν πας μέσα σου – όχι με πτώση αλλά με άνοδο, ανερχόμενος προς τα πάνω, ψηλότερα από τον εαυτό σου. Είναι ένα είδος ξεπεράσματος. Ο άνθρωπος είναι αγάπη όταν είναι σιωπηλή η ύπαρξή του΄ πρόκειται για το τραγούδι της σιωπής. Ένας Βούδας είναι αγάπη, ένας Ιησούς είναι αγάπη – δεν αγαπά κάποιο συγκεκριμένο άνθρωπο, αλλά είναι απλώς αγάπη. Το ίδιο το περιβάλλον τους είναι η αγάπη. Δεν απευθύνεται σε κάποιον ιδιαίτερα, απλώνεται προς όλες τις κατευθύνσεις. Όποιος έρχεται κοντά σε ένα Βούδα θα το νιώσει αυτό, θα πέσει πάνω του βροχή, θα λουστεί με κείνην. Και γίνεται τούτο δίχως όρους.

Η αγάπη δεν θέτει όρους, δεν έχει κανένα εάν, κανένα αλλά. Η αγάπη δεν λέει ποτέ, ΄΄Εκπλήρωσε αυτές τις υποχρεώσεις και τότε θα σε αγαπώ.΄΄ Η αγάπη είναι σαν την αναπνοή: όταν συμβαίνει, είσαι απλώς αγάπη. Δεν έχει σημασία ποιος σε πλησιάζει, αμαρτωλός ή άγιος. Όποιος σε πλησιάζει αρχίζει να νιώθει την αύρα της αγάπης, γεμίζει χαρά. Η αγάπη είναι ένα άνευ όρων δόσιμο – μόνον όμως εκείνοι που έχουν είναι ικανοί να δίνουν.

[…]

Η αγάπη πρέπει πρώτα να συμβεί στο βαθύτατο πυρήνα της ύπαρξής σου. Αποτελεί την ποιότητα που έχεις όντας μόνος, ευτυχισμένα μόνος, χαρούμενα μόνος. Αποτελεί την ποιότητα που έχεις όντας ένας μη-νους, όντας σιωπηλός. Η άνευ περιεχομένου συνειδητότητα είναι ο χώρος, το πλαίσιο μέσα στο οποίο προβάλλει μέσα σου η αγάπη.

Κι όταν προβάλλει μέσα σου, είναι τόσο πολλή, είναι αβάστακτη. Η ευχαρίστηση από κείνη είναι τόσο αβάστακτη που γίνεται πόνος σχεδόν. Είναι βαριά σαν τα σύννεφα που είναι γεμάτα βροχή΄ πρέπει να βρέξουν, πρέπει να ρίξουν τη βροχή, πρέπει να αποφορτίσουν τον εαυτό τους. Όταν προβάλλει η αγάπη μέσα στη σιωπηλή καρδιά, πρέπει να τη μοιραστείς, πρέπει να τη δώσεις΄ δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.

Κι ο άνθρωπος προς τον οποίο δίνεις την αγάπη σου δεν σου είναι υποχρεωμένος κατά κανένα τρόπο. Μάλιστα, εσύ είσαι υποχρεωμένος προς τον άνθρωπο, επειδή σε βοήθησε να απαλλαγείς από το φορτίο, μοιράστηκες μαζί του κάτι που υπήρχε μέσα σου υπερβολικά πολύ. Και η οικονομία της αγάπης είναι η εξής: όσο πιο πολλή δίνεις, τόσο πιο πολλή έχεις, γιατί μέσα στη σιωπηλή σου ύπαρξη συνδέεσαι με την ωκεανική, την θεϊκή πηγή του παντός. Και μπορείς να συνεχίσεις να τη μοιράζεσαι… όλο και περισσότερη κυλάει συνέχεια μέσα σου, βγαίνει στην επιφάνεια.

[..]

H αγάπη αποτελεί τη μόνη ελπίδα για τον κόσμο.

Osho, “The Guest, Ομιλία #5″