Είχε βρέξει δυνατά στη διάρκεια της νύχτας και της ημέρας και από τις ρεματιές ο λασπωμένος χείμαρρος χύθηκε στη θάλασσα, δίνοντάς της ένα σοκολατί χρώμα. Καθώς περπατούσες στην παραλία, τα κύματα ήταν πελώρια και έσπαζαν με δύναμη, σχηματίζοντας υπέροχες καμπύλες. Περπατούσες αντίθετα στον άνεμο και ξαφνικά ένοιωσες ότι δεν υπήρχε τίποτα ανάμεσα σε σένα και τον ουρανό και αυτό το άνοιγμά σου ήταν ο παράδεισος. Το να είσαι τόσο ολοκληρωτικά ανοικτός, τρωτός -στους λόφους, στη θάλασσα και στους ανθρώπους- είναι ακριβώς η ουσία του διαλογισμού.
Το να μην αντιστέκεσαι, να μη σηκώνεις φράχτες μέσα σου προς οτιδήποτε, το να είσαι πραγματικά ελεύθερος, ολοκληρωτικά, από όλες τις μικρής σημασίας εσωτερικές ακατανίκητες τάσεις σου, πιεστικές παρορμήσεις και απαιτήσεις σου, με όλες τις μικροσυγκρούσεις και υποκρισίες τους, είναι το να περπατάς στη ζωή με ανοιχτή αγκαλιά. Και εκείνο το απόγευμα, περπατώντας πάνω στην υγρή άμμο, με τους γλάρους γύρω σου, ένιωσες την εκπληκτική αίσθηση της ανοιχτής ελευθερίας και τη μεγάλη ομορφιά της αγάπης που δεν ήταν μέσα σου ή έξω σου, αλλά παντού.
Δεν συνειδητοποιούμε πόσο σημαντικό είναι να είσαι ελεύθερος από τις βασανιστικές απολαύσεις και τους πόνους τους, έτσι ώστε ο νους να μένει μόνος. Μόνο ο νους που είναι εντελώς μόνος είναι ανοιχτός. Όλο αυτό το ένοιωσες ξαφνικά, σαν έναν μεγάλο άνεμο που σάρωσε τη γη και σε διαπέρασε. Να’ σαι εκεί, ξεγυμνωμένος από το καθετί, άδειος και επομένως εντελώς ανοιχτός. Η ομορφιά αυτού του πράγματος δεν ήταν στα λόγια ή στο συναίσθημα, αλλά έμοιαζε να είναι παντού: γύρω σου, μέσα σου, πάνω από τη θάλασσα και στους λόφους. Αυτό είναι διαλογισμός.
J. Krishnamurti, “Ελευθερία, Αγάπη & Δράση”