[…]
Είναι κοινοτυπία να πούμε ότι η αληθινή έννοια της “ψυχολογίας” είναι ο “λόγος της ψυχής”. Είναι ο ήχος που παράγει ένα αποτέλεσμα στην ύλη, τον οποίο μπορεί να εκπέμψει μια ιδιαίτερη ακτίνα. Από μια άποψη είναι δύσκολος τρόπος να το εκφράσουμε, αν όμως γίνει αντιληπτό ότι καθεμιά από τις επτά ακτίνες εκπέμπει τον δικό της ήχο κι έτσι θέτει σε κίνηση εκείνες τις δυνάμεις που πρέπει να εργασθούν σε ομοφωνία μαζί της, προβάλλει η λύση του όλου προβλήματος της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου, του αιώνιου πεπρωμένου του και τις δύναμής του ν’ αυτοεπιβεβαιώνεται.
[…]
Απ’ την αρχή θα δεχθούμε το γεγονός της ψυχής. Δε θα εξετάσουμε τα επιχειρήματα υπέρ ή κατά της υπόθεσης ύπαρξης μιας ψυχής – παγκόσμιας, κοσμικής και θείας, ή ατομικής κι ανθρώπινης. Για τους σκοπούς της συζήτησής μας η ψυχή υπάρχει και προϋποτίθεται η ενδόμυχη πραγματικότητά της σαν βασική και αποδειγμένη αρχή.
[…]
Απ’ όπου και η προσπάθεια που εγώ, ένας εργάτης στην εσώτερη πλευρά της ζωής, κάνω για να διδάξω τη νεότερη ψυχολογία σ’ αυτή την πραγματεία και να δείξω έτσι στον άνθρωπο ποιος είναι ο εξοπλισμός του και πόσο καλά εφοδιασμένος είναι για το έργο για το οποίο δημιουργήθηκε και το οποίο δεν κατάφερε ακόμη να κατανοήσει.
[…]
Alice Bailey – “Εσωτέρα Ψυχολογία Ι”
[…]
Σε όσα παρουσιάζω εδώ επιζητώ να βάλω τις βάσεις της νέας επιστήμης της ψυχολογίας που πρέπει να θεμελιωθεί πάνω σε μια πλατιά και γενική κατανόηση της θείας Ψυχής καθώς ζητά έκφραση μέσω του εκδηλωμένου Όλου – του ηλιακού συστήματος – και για τους σκοπούς μας, του πλανήτη και όλων όσων βρίσκονται πάνω του.
Όταν η δυναμικότητα της θείας ψυχολογίας και οι κύριες τάσεις και τα χαρακτηριστικά της αναγνωρισθούν κι όταν η σύγχρονη ψυχολογία μετατοπίσει την προσοχή της από τη μικροσκοπική μελέτη της ψυχής του ανθρώπου ατομικά (και συνήθως του ανώμαλου ατόμου) στη συγκεντρωμένη εξέταση των ψυχολογικών ιδιοτήτων του μεγαλύτερου Όλου του οποίου δεν είμαστε παρά ένα μέρος, θα φθάσουμε σε μια νέα κατανόηση της Θεότητας και της σχέσης του μικρόκοσμου με το Mακρόκοσμο.
Αυτή αφέθηκε πάρα πολύ στο τμήμα της φιλοσοφίας κατά το παρελθόν, αλλά τώρα πρέπει ν’ απορροφήσει την προσοχή του ψυχολόγου. Aυτό το ποθητό γεγονός θα πραγματοποιηθεί όταν συλληφθεί η αληθινή έννοια της ιστορίας, όταν κατανοηθεί το πλατύ φάσμα της ανθρώπινης ανέλιξης ανά τους αιώνες κι όταν ιδωθεί ότι η ψυχή λειτουργεί σ’ όλα τα μέρη όλων των μορφών. Eπί του παρόντος μόνο στον άνθρωπο αποδίδεται πραγματικά μια ψυχή και παραβλέπεται η ψυχή όλων των πραγμάτων. Όμως ο άνθρωπος δεν είναι παρά ο μακρόκοσμος των άλλων βασιλείων της φύσης.
[…]
O κάθε άνθρωπος είναι συνεπώς μέσα του μια ιεραρχία, μια αντανάκλαση της μεγάλης αλυσίδας της ύπαρξης – του Όντος που εκφράζει το σύμπαν. H ψυχολογία πρέπει τελικά ν’ αναγνωρίσει:
- Tο γεγονός της ψυχής, του ολοκληρώνοντα πράκτορα, του εαυτού.
- Tο Nόμο της Eυκαιρίας ή Επαναγέννησης.
- Tη φύση της εσώτερης δομής του ανθρώπου και τη σχέση της με την εξωτερική απτή μορφή.
[…]
Alice Bailey – “Εσωτέρα Ψυχολογία ΙΙ”