[…]
Θα ήθελα εδώ να κάνω μια προειδοποίηση για την εκτέλεση αναπνευστικών ασκήσεων, εκτός για εκείνους που έχουν πρώτα αφιερώσει χρόνια στον ορθό διαλογισμό και την εξάγνιση της σωματικής φύσης. Όταν δεν υπάρχει εμπειρία και αγνότητα, η εκτέλεση αναπνευστικών ασκήσεων συνεπάγεται πολύ πραγματικούς κινδύνους. Είναι αδύνατον να το τονίσουμε περισσότερο.
Αυτή την εποχή υπάρχουν πολλές σχολές που δίνουν οδηγίες για την αναπνοή και πολλοί που παρουσιάζουν την αναπνοή σαν μέσον για πνευματική ανάπτυξη. Όμως δεν έχει καμιά σχέση με την πνευματική ανάπτυξη. Έχει μεγάλη σχέση με την ψυχιστική ανάπτυξη και η εκτέλεσή της οδηγεί σε μεγάλες δυσκολίες και κίνδυνο.
Είναι δυνατόν, λόγου χάρη, ν’ αποκτήσει κανείς ψυχακοή ή ψυχόραση δια της πρακτικής ορισμένων αναπνευστικών ασκήσεων, αλλά όπου δεν υπάρχει αληθινή κατανόηση της διαδικασίας ή ορθός έλεγχος της “ευμετάβολης ψυχικής φύσης” απ’ το νου, ο ασκούμενος το μόνο που κατορθώνει είναι να εκβιάσει την είσοδο σε νέα πεδία φαινομένων.
Έχει αναπτύξει ιδιότητες που είναι τελείως ανίκανος να ελέγξει και πολύ συχνά βρίσκει ότι δεν είναι σε θέση ν’ αποκλείει ήχους και εικόνες που έχει μάθει να καταγράφει και όντας ανίκανος να ξεφύγει απ’ τις επαφές του φυσικού και του ψυχικού κόσμου, διχάζεται σε δύο κατευθύνσεις και δε βρίσκει ησυχία. Oι φυσικοί ήχοι και εικόνες είναι η κανονική του κληρονομιά και φυσικά κρούουν στις αισθήσεις του, αλλά όταν ο ψυχικός κόσμος – με τις δικές του εικόνες και ήχους – κρούει κι αυτός, τότε είναι ανήμπορος· δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια του και ν’ απομακρυνθεί απ’το ανεπιθύμητο ψυχιστικό περιβάλλον.
Ένας Διδάκτορας της Θεολογίας και πάστορας μιας μεγάλης εκκλησίας μου έγραφε πριν λίγο καιρό ότι έπαιρνε μαθήματα αναπνευστικών ασκήσεων με την ιδέα ότι θα βελτιώσει την υγεία του, από ένα δάσκαλο που είχε έρθει στην πόλη του. Tο αποτέλεσμα της καλοπροαίρετης άγνοιάς του ήταν ότι ανέπτυξε την εσώτερη ακοή με την ψυχιστική έννοια. Στην επιστολή του έλεγε: “Καθώς σας γράφω στη γραφομηχανή μου μπορώ και ακούω κάθε είδους φωνές και λόγια και ήχους που δεν είναι φυσικοί. Δεν μπορώ να τους σταματήσω και φοβάμαι για το λογικό μου. Θα μπορούσατε να μου πείτε τι πρέπει να κάνω για να τους αποκλείσω;”
Τα τελευταία δέκα χρόνια πολλές εκατοντάδες άνθρωποι ήρθαν σε μένα, ζητώντας βοήθεια για τα αποτελέσματα της αδιάκριτης συμμόρφωσής τους με τις συμβουλές δασκάλων της αναπνοής. Είναι σε μεγάλη απελπισία και συχνά σε σοβαρή ψυχολογική κατάσταση. Μερικούς μπορούμε να τους βοηθήσουμε. Μερικοί άλλοι για τους οποίους δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, καταλήγουν σε άσυλα για φρενοβλαβείς ή σε νευρολογικές κλινικές. H μεγάλη πείρα απ’ αυτές τις περιπτώσεις με οδηγεί να κάνω αυτή την προειδοποίηση, γιατί στην πλειοψηφία των περιπτώσεων ανεξέλεγκτων ψυχιστικών προβλημάτων, η αιτία είναι οι αναπνευστικές ασκήσεις.
Στις αρχαίες διδασκαλίες της Ανατολής ο έλεγχος της αναπνοής επιτρεπόταν μόνο αφού τα πρώτα τρία “μέσα για την ένωση”, όπως ονομάζονται, είχαν σχετικά πραγματωθεί στη ζωή. Αυτά τα “μέσα” είναι: Πρώτο, οι πέντε εντολές. Αυτές είναι: αβλάβεια, αλήθεια προς όλα τα πλάσματα, αποχή από την κλοπή, την ασωτεία και τη φιλαργυρία. Δεύτερο, οι πέντε κανόνες που είναι: εσωτερική κι εξωτερική εξάγνιση, ευχαρίστηση, διάπυρη έφεση, πνευματική ανάγνωση και αφοσίωση. Tρίτο, ορθή ισορροπία.
Όταν ένα πρόσωπο είναι αβλαβές στη σκέψη, τα λόγια και τα έργα, όταν είναι ανιδιοτελές και γνωρίζει την έννοια της ισορροπίας – της συναισθηματικής καθώς και της φυσικής ευστάθειας – τότε πράγματι μπορεί να εκτελεί αναπνευστικές ασκήσεις κάτω από την κατάλληλη καθοδήγηση και να τις εκτελεί με ασφάλεια. Ακόμη και τότε το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να ενοποιήσει τις ζωτικές ενέργειες του σώματος και να γίνει ένας συνειδητός ψυχικός, αλλά αυτό μπορεί να έχει τη θέση και το σκοπό του, αν θεωρεί τον εαυτό του σαν έναν πειραματικό ερευνητή.
H αποτυχία να συμμορφωθούν με τα αναγκαία προκαταρκτικά βήματα έχει βάλει σε φασαρίες πολλούς αξιόλογους ερευνητές. Είναι επικίνδυνο για ένα συναισθηματικό και αδύναμο άτομο να επιδοθεί σε αναπνευστικές ασκήσεις για να επιταχύνει την ανάπτυξη και όποιος δάσκαλος επιζητεί να διδάσκει αυτές τις ασκήσεις σε μεγάλες ομάδες, όπως γίνεται συχνά, συσσωρεύει προβλήματα στον εαυτό του και τους οπαδούς του. Την αρχαία εποχή οι δάσκαλοι μόνο σποραδικά διάλεγαν κάποιον γι’ αυτή τη μορφή διδασκαλίας κι αυτή δινόταν με μια εκπαίδευση που προκαλούσε έναν ορισμένο βαθμό ψυχικής επαφής, έτσι ώστε η ψυχή να κατευθύνει τις ενέργειες που εφελκύονταν από την αναπνοή για την προώθηση των στόχων της και την παγκόσμια υπηρεσία.
[…]
Alice Bailey, “Από την Διανόηση στην Ενόραση”
[…]
O διαλογισμός συνεπάγεται πάντοτε και καθημερινά μια προσηλωμένη ζωή. Αυτή αναγκαστικά προκαλεί υπερβολική ένταση στα εγκεφαλικά κύτταρα, γιατί οδηγεί τα ήρεμα κύτταρα σε δραστηριότητα και αφυπνίζει την εγκεφαλική συνείδηση στο φως της ψυχής. Αυτή η διαδικασία του μεθοδικού διαλογισμού, όταν εκτελεσθεί για μια περίοδο ετών και συμπληρωθεί από μια διαλογιστική ζωή και προσηλωμένη υπηρεσία, θα αφυπνίσει επιτυχώς ολόκληρο το σύστημα και θα φέρει τον κατώτερο άνθρωπο υπό την επιρροή και τον έλεγχο του πνευματικού ανθρώπου· θα αφυπνίσει επίσης τα κέντρα δύναμης στο αιθερικό σώμα και θα διεγείρει σε δραστηριότητα εκείνο το μυστηριώδες ρεύμα ενέργειας που κοιμάται στη βάση της σπονδυλικής στήλης.
Όταν αυτή η διαδικασία προωθηθεί με προσοχή και με τις κατάλληλες προφυλάξεις και υπό καθοδήγηση κι όταν η διαδικασία καλύψει μια μεγάλη περίοδο χρόνου, υπάρχει μικρός κίνδυνος και η αφύπνιση θα γίνει κανονικά και υπό το νόμο της ίδιας της ύπαρξης. Αν όμως ο συντονισμός και η αφύπνιση γίνει βίαια, ή επέλθει με ασκήσεις διαφόρων ειδών προτού να είναι έτοιμος ο σπουδαστής και προτού τα σώματά του συντονισθούν και αναπτυχθούν, τότε ο ζηλωτής οδηγείται στον όλεθρο.
Oι αναπνευστικές ασκήσεις ή η εκγύμναση στην πραναγιάμα δεν πρέπει να γίνονται ποτέ χωρίς την καθοδήγηση ειδικού και μόνο μετά από χρόνια πνευματικής εφαρμογής, αφιέρωσης και υπηρεσίας· η συγκέντρωση στα κέντρα του σώματος δύναμης (με σκοπό την αφύπνισή τους) πρέπει πάντα να αποφεύγεται· θα προκαλέσει υπερδιέγερση και το άνοιγμα των θυρών στο αστρικό πεδίο, τις οποίες ο σπουδαστής δύσκολα θα κλείσει.
Δεν μπορώ παρά να εντυπώσω έντονα στους ζηλωτές όλων των αποκρυφιστικών σχολών ότι η γιόγκα της μεταβατικής αυτής περιόδου είναι η γιόγκα της προσηλωμένης πρόθεσης, του κατευθυνόμενου σκοπού, της συνεχούς άσκησης στην Παρουσία του Θεού και του διευθετημένου κανονικού διαλογισμού που προωθείται συστηματικά και σταθερά για αρκετά χρόνια προσπάθειας.
Όταν γίνει αυτό με απόσπαση και παράλληλα με μια ζωή αγαπητικής υπηρεσίας, η αφύπνιση των κέντρων και η ανύψωση του κοιμώμενου πυρός της kundalini θα προωθηθεί με ασφάλεια και υγεία και το όλο σύστημα θα έρθει στο απαιτούμενο στάδιο “ζωντάνιας”. Δεν μπορώ παρά να συμβουλέψω έντονα τους σπουδαστές να μην ακολουθούν τις εντατικές διαλογιστικές διαδικασίες επί ώρες, ή να μην ασκούνται σε πρακτικές που αποσκοπούν στην αφύπνιση των πυρών του σώματος, την αφύπνιση κάποιου ιδιαίτερου κέντρου και την ανύψωση του οφιοειδούς πυρός.
Η γενική παγκόσμια διέγερση είναι τόσο μεγάλη αυτή την εποχή και ο μέσος ζηλωτής είναι τόσο ευαίσθητος και τέλεια οργανωμένος, ώστε ο υπερβολικός διαλογισμός, η φανατική δίαιτα, η μείωση των ωρών του ύπνου ή το ακατάλληλο ενδιαφέρον και η έμφαση στις ψυχικές εμπειρίες θα διαταράξουν τη νοητική ισορροπία και συχνά θα προκαλέσουν ανεπανόρθωτη βλάβη.
Ας αφεθούν οι σπουδαστές των εσωτερικών σχολών σ’ ένα σταθερό, ήσυχο και χωρίς συναισθηματισμούς έργο. Ας αποφύγουν τις παρατεταμένες ώρες μελέτης και διαλογισμού. Τα σώματά τους είναι προς το παρόν ανίκανα για την απαιτούμενη ένταση και μπορούν μόνο να βλάψουν τον εαυτό τους.
Ας ζουν μια κανονική δραστήρια ζωή, ενθυμούμενοι μέσα στην πίεση των καθημερινών υποχρεώσεων και της υπηρεσίας ποιοι ουσιαστικά είναι και ποιος είναι ο στόχος και οι σκοποί τους. Ας διαλογίζονται κανονικά κάθε πρωί, αρχίζοντας από ένα διάστημα δεκαπέντε λεπτών που δε θα υπερβαίνει ποτέ τα σαράντα λεπτά. Ας ξεχαστούν στην υπηρεσία κι ας μη συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον τους στην ψυχική τους ανάπτυξη. Ας εκπαιδεύσουν το νου τους με έναν κανονικό τρόπο μελέτης κι ας μάθουν να σκέπτονται με νοημοσύνη, έτσι ώστε ο νους τους να μπορεί να ισορροπήσει τα συναισθήματά τους και να τους επιτρέψει να ερμηνεύουν ορθά αυτό που προσεγγίζουν καθώς η επίγνωσή τους αυξάνει και η συνείδησή τους διευρύνεται.
Oι σπουδαστές χρειάζεται να θυμούνται ότι η αφοσίωση στην Ατραπό ή στο Διδάσκαλο δεν είναι αρκετή. Τα Μεγάλα Όντα αναζητούν νοήμονες συνεργάτες και εργάτες παρά αφοσίωση στις Προσωπικότητές Τους κι ένας σπουδαστής που βαδίζει ανεξάρτητα στο φως της δικής του ψυχής θεωρείται απ’ Αυτούς σαν όργανο στο οποίο μπορούν να βασιστούν περισσότερο από έναν αφοσιωμένο φανατικό.
Το φως της ψυχής του θ’ αποκαλύψει στον ειλικρινή ζηλωτή την ενότητα που υπόκειται σ’ όλες τις ομάδες και θα του επιτρέψει να εξαλείψει το δηλητήριο της αδιαλλαξίας που μολύνει κι εμποδίζει τόσους πολλούς· θα τον κάνει ν’ αναγνωρίσει τα πνευματικά θεμελιώδη που καθοδηγούν τα βήματα της ανθρωπότητας· θα τον αναγκάσει να παραβλέψει την αδιαλλαξία και το φανατισμό και τη χωριστικότητα που χαρακτηρίζουν τον στενόμυαλο και τον αρχάριο στην Ατραπό και θα τον βοηθήσει να τους αγαπά έτσι ώστε ν’ αρχίσουν να βλέπουν πιο αληθινά και να επεκτείνουν τον ορίζοντά τους.
Θα του επιτρέψει να εκτιμήσει αληθινά την εσωτερική αξία της υπηρεσίας και θα του διδάξει πάνω απ’ όλα να ασκεί εκείνη την αβλάβεια που είναι η κατεξοχήν ποιότητα κάθε υιού του Θεού. Μια αβλάβεια που δε λέει καμιά λέξη που μπορεί να βλάψει ένα άλλο πρόσωπο, που δε σκέφτεται καμιά σκέψη που θα μπορούσε να δηλητηριάσει ή να προκαλέσει παρανόηση και δεν προκαλεί καμιά δράση που θα μπορούσε να βλάψει στο ελάχιστο τους αδελφούς του – αυτή είναι η κύρια αρετή που θα επιτρέψει στο σπουδαστή του εσωτερισμού να βαδίσει με ασφάλεια τη δύσκολη ατραπό της ανάπτυξης.
Όταν η έμφαση βρίσκεται στην υπηρεσία των συνανθρώπων του και η τάση της ζωικής δύναμης είναι προς τα έξω στον κόσμο, τότε υπάρχει ελευθερία απ’ τον κίνδυνο κι ο ζηλωτής μπορεί να διαλογισθεί με ασφάλεια, ν’ ανατείνει και να εργάζεται. Το κίνητρό του είναι αγνό κι επιδιώκει ν’ αποκεντρώσει την προσωπικότητά του και να μετατοπίσει την εστία της προσοχής του απ’ τον εαυτό του στην ομάδα. Έτσι η ζωή της ψυχής μπορεί να διαχυθεί απ’ αυτόν και να εκφρασθεί σαν αγάπη προς όλα τα όντα. Γνωρίζει ότι ο ίδιος είναι τμήμα ενός όλου κι ότι η ζωή αυτού του όλου μπορεί να ρέει μέσα απ’ αυτόν συνειδητά, οδηγώντας τον σε μια αντίληψη της αδελφότητας και της εναδικότητάς του σε σχέση με όλες τις εκδηλωμένες ζωές.
[…]
Alice Bailey, “Η Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας”