[…]
Όταν το παιδίον-Χριστός (όπως τόσο ωραία το εκφράζουν οι Χριστιανοί) γεννηθεί στο σπήλαιο της καρδιάς, τότε ο θείος αυτός καλεσμένος μπορεί να ελέγχει συνειδητά τα κατώτερα υλικά σώματα δια του καθαγιασμένου νου. Mόνο όταν το Buddhi αποκτήσει έναν συνεχώς αυξανόμενο έλεγχο της προσωπικότητας μέσω του νοητικού πεδίου -απ’ όπου προκύπτει η ανάγκη για τη δόμηση της Antakharana– η προσωπικότητα θ’ ανταποκριθεί σ’ αυτό που βρίσκεται άνω και τα κατώτερα πυρά θα ανέλθουν και θα αναμειχθούν με τα δύο ανώτερα. Mόνο όταν το Πνεύμα με τη δύναμη της σκέψης ελέγχει τους υλικούς φορείς, η υποκειμενική ζωή αναλαμβάνει την ορθή της θέση και ο ένδον Θεός λάμπει και αστραποβολεί ωσότου η μορφή χαθεί από τη θέα και “αι οδοί των δικαίων ομοίως φωτί λάμπουσιν, προπορεύονται και φωτίζουσιν, έως κατορθώση η ημέρα”.
[…]
Θιβετανός Διδάσκαλος Djwal Khul / Alice Bailey, ”Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός”
[…]
Το Παιδίον Χριστός είναι αληθινά παρόν και η ανθρώπινη καρδιά και διάνοια αποκτούν επίγνωση αυτού του γεγονότος’ ο στόχος για χιλιάδες ανθρώπους παντού είναι η εκδήλωση του πνεύματος του Χριστού και το παράδειγμα μιας ζωής που θα καθορίζεται από αγάπη και θα διαμορφώνεται στο πρότυπο εκείνης του Χριστού ή του Shri Krishna, της προηγούμενης ενσάρκωσής Του.
Αυτό καθιστά εφικτή συνεπώς την επόμενη μεγάλη ανθρώπινη ανάπτυξη, η οποία προκύπτει απ’ τη Χριστική συνείδηση και “φέρνει στο φως” (δεν ξέρω πώς αλλιώς να εκφράσω αυτή την έννοια) τη θέληση του Θεού και υποδεικνύει επίσης τη βασική διάκριση μεταξύ της καλής θέλησης και της θέλησης-για-το-καλό. Θα σας ζητούσα πάλι να στοχασθείτε αυτή τη διάκριση, γιατί υποδηλώνει τη διαφορά ανάμεσα σε μια ζωή που διέπεται και καθορίζεται απ’ την ψυχή και σε μια ζωή που διέπεται και καθορίζεται από την Πνευματική Τριάδα.
Η διάκριση αυτή είναι πολύ πραγματική, γιατί η μια ποιότητα προκύπτει από την αγάπη και η άλλη από την αναγνώριση της παγκοσμιότητας της ζωής’ η μια αποτελεί έκφραση της Χριστικής συνείδησης και ζωής και η άλλη συνιστά ανταπόκριση στην εναδική εισροή και όμως οι δύο είναι μία.
[…]
Θιβετανός Διδάσκαλος Djwal Khul / Alice Bailey, ”Μαθητεία στη Νέα Εποχή ΙΙ”
[…]
Σήμερα βρισκόμαστε στα πρόθυρα της γέννησης του φυλετικού Χριστού και από το σκοτάδι της μήτρας της ύλης το παιδίον Χριστός μπορεί να εισέλθει στο φως του βασιλείου του Θεού. Μια άλλη κρίση επίκειται και γι’ αυτή ο Χριστός προετοίμασε τη φυλή, γιατί όταν γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, δεν ήταν απλά η γέννηση ενός άλλου θείου Δασκάλου και Αγγελιοφόρου, αλλά η εμφάνιση ενός Ατόμου που δε συνόψισε μέσα Του μόνο την παρελθούσα επίτευξη της φυλής, αλλά ήταν επίσης ο πρόδρομος του μέλλοντος και ενσωμάτωσε όλα όσα ήταν δυνατό να επιτύχει η ανθρωπότητα. Η εμφάνιση του Χριστού στο σπήλαιο της Βηθλεέμ ήταν η εγκαινίασή της δυνατότητας ενός νέου κύκλου πνευματικής ανέλιξης για τη φυλή καθώς και για το άτομο.
[…]
Η αθάνατη ψυχή του ανθρώπου τον πρoετοιμάζει για την πρώτη μύηση, γιατί αυτή η ψυχή εκδηλώνεται στη γη σαν “παιδίον Χριστός” και εμφανίζεται στον άνθρωπο. Είναι η νέα γέννηση. Αυτό που κυοφορείται βραδέως στον άνθρωπο, επιτέλους γεννάται και ο Χριστός ή η ψυχή γεννάται συνειδητά. Πάντοτε το σπέρμα του ζώντος Χριστού ήταν παρόν, παρότι κρυμμένο, σε κάθε ανθρώπινο ον. Αλλά την κατάλληλη εποχή και χρόνο κάνει την εμφάνισή της η νηπιακή ψυχή και γίνεται εφικτή η πρώτη από τις πέντε μυήσεις. Το έργο προχωρεί και η Χριστική ζωή ανελίσσεται και αναπτύσσεται στον άνθρωπο μέχρι να λάβουν χώρα η δεύτερη και η τρίτη μύηση. Εκείνη τη στιγμή, όπως πιστεύουν πολλοί, μυούμαστε με τη μεσολάβηση του Χριστού και ο μυημένος με πλήρως αφυπνισμένη συνείδηση στέκει στην Παρουσία Του και Τον βλέπει πρόσωπο με πρόσωπο. Ο Browning εκφράζει αυτή την αλήθεια στο μεγάλο ποίημα Saul, όταν λέει:
“Ω Σαούλ, θα είναι
Ένα πρόσωπο σαν το δικό μου που θα σε δεχθεί’ άνθρωπο σαν εμένα
Θ’ αγαπήσεις και θ’ αγαπηθείς για πάντα’ ένα χέρι σαν αυτό το χέρι
Θα σου ανοίξει τις πύλες της νέας ζωής!
Δες ο Χριστός στέκει!”
Alice Bailey, “Από τη Βηθλεέμ στον Γολγοθά – Οι Μυήσεις του Ιησού”