Δε με ξέρουν όσοι νομίζουν
πως είμαι μόνο σάρκα κ’ οστά,
ένας περαστικός ταξιδιώτης
πάνω στο διαστημόπλοιο της γης που με γέννησε.
Γιατί είμαι ΠΝΕΥΜΑ
αιώνιο, άφθαρτο, απεριόριστο από χώρο και χρόνο.
Και όταν η διαμονή μου εδώ τελειώσει,
όταν οι ρόλοι μου εκπληρωθούν,
οι στόχοι μου πραγματοποιηθούν,
θα αφήσω αυτή τη διαστημική στολή,
που τη λέω και “σώμα μου”.
Και θα προχωρήσω σε άλλους χώρους, ρόλους, στόχους
μέσα στην αίωνια ζωή του οίκου του Πατέρα μας.
Γι αυτό σκουπίστε τα δάκρυά σας
μη κλαίτε τόσο πολύ για μένα – ή για τον εαυτό σας.
Αφήστε με ελεύθερο
μέσα στην Αγάπη που μας τυλίγει όλους
και μας κάνει ΕΝΑ αιώνια!
Οι δρόμοι μας θα συναντηθούν και πάλι.
Ο νους μας και η καρδιά μας θ’ αγγίξει.
Η ψυχή μας θα φωνάξει από χαρά και γέλιο
καθώς θα θυμόμαστε τις ζωές που’χουμε ζήσει,
τους κόσμους που έχουμε δει,
τους δρόμους που έχουμε περπατήσει,
για να βρεθούμε, επιτέλους,
ΕΝΑ με τον Θεό.
T. Sing Polson, “Αιώνια Σοφία”