[…] “Μίλησε μας για την Αγάπη”
Κι εκείνος, ύψωσε το κεφάλι του κι αντίκρισε τον λαό κι απλώθηκε
βαθιά ησυχία – και με φωνή μεγάλη, είπε:
Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την,
μόλο που τα μονοπάτια της είναι δύσβατα και απότομα.
Κι όταν οι φτερούγες της σε τυλίξουν, παραδώσου,
μόλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στα φτερά της
μπορεί να σε πληγώσει.
Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψέ την, μόλο που η φωνή της
μπορεί να σκορπίσει τα όνειρα σου σαν τον βοριά που ερημώνει τον κήπο.
Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει.
Κι όπως θέλει να αναπτυχθείς, έτσι θέλει και να σε κλαδέψει.
Κι όπως ανεβαίνει ως την κορυφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά
κλαδιά σου, που ριγούν στον ήλιο,
έτσι θα κατέβει και ως τις ρίζες σου που είναι γατζωμένες στη γη και θα τις
ταρακουνήσει.
Σαν δεμάτι σταριού σε μαζεύει κοντά της. Σε αλωνίζει για να σε γυμνώσει.
Σε κοσκινίζει, για να σε λευτερώσει από τον φλοιό σου.
Σε αλέθει για να σε λευκάνει. Σε ζυμώνει για να γίνεις εύπλαστος.
Ύστερα σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της
να γίνεις ιερό ψωμί, για του Θεού το άγιο δείπνο.
Όλα αυτά σου κάνει η αγάπη, για να μπορέσεις να γνωρίσεις
τα μυστικά της καρδιάς σου, και με τη γνώση αυτή να γίνεις κομμάτι
της καρδιάς της ζωής.
Αλλά αν από φόβο σου γυρέψεις μόνο την ησυχία και τη χαρά της,
τότε θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις την γύμνια σου
και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης.
Και να σταθείς στο χωρίς εποχές κόσμο, όπου θα γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου,
και θα κλαις, αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου.
Η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της,
και δεν παίρνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της.
Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται,
γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη.
‘Όταν αγαπάς, δε πρέπει να λες “ο Θεός είναι στην καρδιά μου”, αλλά
“είμαι στην καρδιά του Θεού”.
Και μη νομίσεις ότι μπορείς να κατευθύνεις την πορεία της αγάπης,
γιατί η αγάπη, αν σε κρίνει άξιο, κατευθύνει εκείνη την πορεία σου.
Η αγάπη δεν έχει άλλη επιθυμία από την εκπλήρωσή της.
Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες,
ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου:
Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι
που τραγουδά τη μελωδία του στην νύχτα.
Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας.
Να πληγωθείς από την ίδια την γνώση σου της αγάπης.
Και να ματώσεις πρόθυμα και με χαρά
Να ξυπνάς την αυγή με φτερά στην καρδιά προσφέροντας ευχαριστίες
για μια ακόμη μέρα αγάπης.
Να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να στοχάζεσαι την έκσταση της αγάπης.
Να επιστρέψεις σπίτι το σούρουπο, μ’ ευγνωμοσύνη στην καρδιά.
Και ύστερα να αποκοιμηθείς με μια προσευχή για την αγάπη που έχεις
στην καρδιά σου και μ’ έναν ύμνο δοξαστικό στα χείλη σου.
Kahlil Gibran, “Ο Προφήτης”